hof

Zapiski Studenta:

IMPOSSIBLE IS NOTHING

To nie tylko Adidas promuje takie hasło. Jest tu dużo prawdy. Krótko mówiąc, naprawdę wszystko jest możliwe. Byłam, przeżyłam, wiec opisuję. Sobotni poranek to dobry czas na egzamin. Słońce mocno grzało. W samochodzie jeszcze ostatnie spojrzenie na stos notatek. Literki i myśli gnały z prędkością 130 km/h. Serce próbowało im dorównać. Na uczelni pusto. Ktoś na końcu korytarza hałasuje paczką chipsów. Drzwi się otworzyły. Wyszedł On, uśmiechnięty od ucha do ucha, wyprowadzając studentkę. Nie miała dzisiaj szczęścia, niestety Usiadłam. Pytanie.” Z którego działu jest pani przygotowana perfekcyjnie.” Jak się potem przekonałam to i tak nie miało znaczenia. Odważnie odpowiedziałam że starałam się opanować wszystko, ale najlepiej nauczyłam się tego „najobszerniejszego”. Dla niewtajemniczonych, informuję ,że właśnie skazałam się na śmierć mówiąc, że perfekcyjnie umiem prawie 350 artykułów. Potem tylko przemielono mnie przez maszynkę 15 razy i do domu. Zdałam( w tym momencie następuje głęboki wewnętrzny krzyk radości)

Podatki to zmora uczelni. A w moim przypadku to kropka nad „i” i zakończenie sesji zimowej. Mogę sie spokojnie leczyć.

Zapiski Pacjenta:

Pałac Młodzieży zorganizował koncert na moją cześć. A nawet 2 koncert. Na jednym byłam dzisiaj. Młode gwiazdy w wieku około 5 lat, prezentowały się znakomicie. Nie skażone jeszcze tremą dorosłych dawały z siebie wszystko. Niczym delikatny puch poduszki wysypały się na scenę. Widownia to głównie rodzice tych młodych gwiazd. Po koncercie dostałam od wszystkich zespołów narysowane serca  z ich podpisami. To naprawdę coś szczególnego. Nigdy nie zapomnę tego dnia.

Jutro będzie coś jeszcze. Zespoły tańca współczesnego z całej Bydgoszczy z którymi wspólnie wyjeżdżałyśmy na festiwale i brałyśmy udział we wszelakich koncertach w całej Polsce zatańczą  na drugiej części koncertu. To wszystko niedługo minie. Oni wrócą do domów i szybko zapomną. Ja nigdy nie zapomną.

„Nigdy nie myślałam, że wrócę na scenę Pałacu Młodzieży w tak wyjątkowych okolicznościach. Tym razem w innej roli, nie jako tancerka, ale jako widz.

Spędziłam w Pałacu 10 lat, czyli połowę mojego życia. Kilka razy w tygodniu, kilka godzin dziennie do późnego wieczora. Czasami przesiedziałyśmy na sali baletowej cały weekend. Nie był to tylko sposób na spędzenie popołudnia, nie uczyłam się tam tylko tańczyć. To czego się nauczyłam to współpracy w grupie, a to co zyskałam to przyjaciół na całe życie. W jednym z wywiadów przeczytałam , że „...uczestnictwo w takim zespole wymagało niesłychanego zdyscyplinowania, systematyczności, dużej odporności psychicznej i samokontroli.” Tego samego musi nauczyć się każdy chory.

         Chciałabym podziękować dyrekcji Pałacu Młodzieży, a w szczególności pani Beacie R., instruktorce i choreografowi zespołu „Abrax”. Wszystkim ludziom, którzy w jakiś sposób zaangażowali się w ten koncert. Tym, którzy pozytywnie odpowiedzieli na tą akcje.

Korzystając z okazji chciałabym podziękować mojej rodzinie, która wspierała mnie od samego początku i wspiera mnie każdego dnia. Pomogła mi stanąć na nogi i w miarę możliwości dalej studiować. Tym sposobem, kilka dni temu zdałam ostatni egzamin.

Ważne jest, że są ludzie, którzy potrafią takie akcje zorganizować. Dzisiejszy wieczór daje nadzieje wszystkim chorym na to że mogą liczyć na pomoc i wsparcie innych. Powinniśmy sobie pomagać, bo nigdy nie wiadomo, kiedy to my możemy stanąć po drugiej stronie.

Dla każdego chorego, ale też dla każdego człowieka najważniejsza jest myśl, że nie jest się samemu. Dziękuję”

Zapiski Szpitalnego Psychologa:

„Kto szanuje i kocha ludzi, tego ludzie kochają i szanują”

Goniąc za tymi wielkimi nie przegap drobnych radości życia.

Zdążyłam zabrać słońcu trochę energii zanim zaszło. Jeżeli ktoś pyta mnie po co walczyć o życie, po co żyć, to odpowiadam mu „ Dla takich dni, kiedy ...słońce oświetla twarz a wiatr pcha cię do przodu.”

Znowu jestem małym brzdące, niemowlakiem, który musi odbyć dzienna dawkę spaceru. Ja, kilka babć i grupa małych dzieciaków, oto kogo można spotkać w parku. Nawet tak samo jak te maluchy smaruje sobie głowę oliwką, jem zdrowe rzeczy i nosze czapkę wiosną.

„Nic na tym świecie nie jest pewne , oprócz śmierci i podatków”(B.Franklin)

Jedno z dwóch jest dla mnie pewne już jutro, wiec kładę pod poduszkę Ordynacje, 600 stronicową zemstę profesorów, kilo notatek, zdjęte ze ściany mapy myśli i ...idę spać, niczym księżniczka na ziarnku.

Piękne są tylko te dni , których jeszcze nie znamy...

Jestem zmęczona...

George Bernard Shaw: Życie to wspaniała pochodnia, która nam pozwolono trzymać przez chwilę i należy uczynić wszystko, by świeciła jak najjaśniej, nim ją oddamy.

Zapiski Studenta:

Został mi jeszcze jeden egzamin. Podatki. Nie pierwszy i nie ostatni, ale jedyny bardzo trudny i dlatego taki wyjątkowy. 600 stron autorstwa dwóch największych...na uczelni(każdy wpisuje wg własnej woli np. profesorów). Wszyscy się ich boją, ciekawe dlaczego. Już 3 kwietnia się przekonam.

Jest jeden sposób żeby nauczyć się do egzaminu. Bardzo prosty. Można to stosować w wielu trudnych i stresujących sytuacjach. Trzeba wygrać z czasem. Nie pozwolić żeby on dyktował warunki. Nie dopuścić do siebie myśli, nie robię bo i tak nie zdążę. To jest dla niego pożywka. Nie wiem czy zauważyliście, ale wtedy zaczyna płynąc szybciej. To jest właśnie moment kiedy czas przejmuje nad nami kontrole. Rozsiada się wygodnie na fotelu. Niespodziewanie zjawia się Stres i czuje się jak w domu, bo nie wpada tu pierwszy raz. Ten jak zwykle ciągnie za sobą  całą ferajnę. Panika  zawsze ruchliwa, nie wiedziała co ze sobą zrobić,... włączyła tv . Poczucie Winy kupiło nawet chipsy. Brakuje jeszcze tylko Lenia z pilotem telewizyjnym w ręku.  Oglądają film pt: „Jak zrobić z siebie idiotę na egzaminie”.

Po tak spędzonej imprezie nie ma nawet na kogo zrzucić winy za lacza w indeksie , bo nawet Poczucie Winy objadło się i śpi. Jak temu zaradzić. Należy wziąć wielki słownik od angielskiego, polecam Cambridge`a, stanąć przed lustrem i walnąć się porządnie w głowę.

Wybić sobie z głowy złe myśli, wziąć się w garść, przy okazji ...też książkę i do roboty.

Zapiski Pacjenta:

Drzwi się otworzyły i weszłam do budynku szpitala. Wielki socjalistyczny moloch, choć wybudowany ponoć na początku lat 90tych. Miasteczko w mieście. Jest tu bank PKO BP. Sklep z protezami Amazonka. Sklep Marysieńka, który nie ma nawet 20 m2 a jest tam wszystko co potrzebuje porządny pacjent(począwszy od lnu mielonego, przez liczne soki, marchewkowy, pomidorowy, buraczkowy, otręby, suszone śliwki, mnóstwo gazet, chustki na głowę i robione  na szydełku czapeczki, no i te jedyne w swoim rodzaju Suchary Bieszczadzkie-ciężko znaleść te perełki w innych sklepach. Moje poszukiwania zakończyły się na zlikwidowanym już chyba Jumbo w Poznaniu. O jednej rzeczy zapomnieli prażony słonecznik nie łuskany, ale nie ten czarno- biały, tylko cały czarny, w małej czerwonej paczce. Nie trzeba ich obierać. Najlepsze słoneczniki są tylko w Bytomiu(pamiętaj o tym Klos)...Bytom..Bytom. Choć byśmy cały świat zeszli w poszukiwaniu...piękna, nie znajdziemy go nigdzie, jeżeli nie mamy go w sobie. Raz w roku w wakacje do Bytomia zjeżdzają „Piękni” tancerze z całego świata, którzy mają w sobie to coś, to piękno. Nie ważne czy tańczą profesjonalnie 20 lat, czy rok temu zapłonęła w nich iskra, która rozpaliła ogień. Przez chwile każdy może się poczuć choreografem, każdy jest panem swojego ciała. Co zrobić żeby być dobrym tancerzem? Trzeba wierzyć w to co się robi, kochać to i  co najważniejsze być pewnym na scenie „życia”(jak Zeta Jones w Chicago).

Każdy z nas tańczy na własnej scenie. Ja też ..., ale się potknęłam, wszystkie oczy zwróciły się w moja stronę. To nie była pomyłka w krokach która widzę tylko ja, to był bardzo bolesny upadek. Nie dam rady. Jeżeli choć przez chwile o tym pomyśle, to już nie wstanę. To jest nawet wygodne. Spektakl potoczy się dalej. Ludzie zapomną. Ja dyskretnie sturlam się za kulisę. Ale przecież nie po to tu przyszłam. Nie po to dostałam do rąk pochodnie, która ma świecić najjaśniej. Nie po to wy wszyscy pokładacie we mnie nadzieje i płacicie za bilety. Wstałam.

Zapiski Szpitalnego Psychologa:

Ale pani zawsze wygląda na szczęśliwą, jakby się pani niczym nie martwiła.

Roześmiała się na tę myśl. Och, kochana, przeszłam swoje a za każdym razem bolało równie silnie co poprzednio. Zdarzało się, że się zastanawiałam, dlaczego Bóg dal mi tak ciężki krzyż do dźwigania – do tego stopnia że myślałam, ze nie wytrzymam już ani dnia dłużej. Ale Pan daje ci tylko tyle ile możesz znieść. – nie więcej... i mówi ci tak: Nie można zatrzymywać się nad smutkiem, to cię wpędzi  w  chorobę szybciej niż cokolwiek innego.( Fannie Flagg, „Smażone zielone pomidory”)

Każda kropla moich łez to kąpiel dla raka. On żyje moimi słabościami, żywi się smutkiem. Do tej pory jakoś dawałam radę, pisałam nawet że już mam suche oczy i nie płacze. Pojechałam do Poznania. Świeciło słońce, mnóstwo młodych ludzi na ulicach, stary rynek, w mieście na chwile zamieszkała radość. Poznań, miasto moich doznań, a ja ciągle za szybą. Rak wyrwał mi życie, ukradł je bezkarnie. Zabije drania za to co mi zrobił......................................................................................................... Ból rodzi gniew. Gniew rodzi ból. Po prostu go zabije. Będzie konał powoli i w męczarniach. Po prostu go zabiję, póki jeszcze mam siłę.

„Życie jest jak rzeka,

Sam jesteś z nią,

Z jej prądem czas ucieka

Ludzie z mozołem przez nią brną.

Sam na sam” Fenomen